Voor veel drinkers lijkt Schotse whisky veel op jazzmuziek. Met andere woorden, het kost wat om rond te komen. Inderdaad, de smaak van gemoute gerst of turf lijkt misschien ronduit onverteerbaar in een tijd waarin je neigt naar goedkoop bier en gemakkelijk te mengen alcohol. Maar naarmate je ouder wordt, begin je (idealiter) een geweldige geest net zo veel te waarderen om zijn karakter als om zijn vermogen om je minder ongemakkelijk te maken op feestjes. Uiteindelijk cirkel je terug naar Scotch en ontwaak je in een wereld van opmerkelijke diepte en smaak. Plots wordt Schotse whisky je favoriete drank en je verkent het tot zijn volle potentieel. Net als die erudiete oom van je die uitsluitend naar obscure jazzalbums luistert, ben je al snel gefixeerd op het opsporen van zeldzame drams, genietend van elk detail en het maken van mentale aantekeningen in het proces. Je bent behoorlijk ouder geworden en dat geldt ook voor je drinkgewoonten.
Johnnie Walker Green Label 15 Year Old Blended Scotch Whisky is op geen enkele manier een zeldzame geest (hoewel het er bijna een werd). Wat het echter heel goed zou kunnen zijn, is de typische Schotse whisky. De uitdrukking vertegenwoordigt niet alleen de tijdloze smaak van misschien wel de grootste naam in het Scotch whisky-spel, maar balanceert ook een spectrum van heerlijke smaken met een onberispelijke finesse. Eén flinke slok en het is alsof je eiland je een weg baant door de belangrijkste distilleerderijen van Schotland. Sterker nog, de whisky is onder andere een beetje rokerig, een beetje zoet, een beetje pittig, een beetje chocoladeachtig en een beetje fruitig. Ondertussen blijft de gladde textuur en het pure element van gerst bestaan, waardoor Johnnie Walker Green klassiek is in zowel de dynamische als de directe zin van het concept. Lees verder voor wat achtergrondinformatie en proefnotities.
Geschiedenis
Het verhaal van Johnnie Walker begint, niet verwonderlijk, met een ijverige boer genaamd John Walker. Het was 1819 en de vader van John was overleden. In plaats van in de voetsporen van zijn vader te treden, verkochten John en zijn familie de boerderij. Vervolgens vertrok hij naar het bruisende stadje Kilmarnock, Schotland, en zette daar een kruidenierswinkel op.
Whisky verkopen in een kruidenierswinkel was toen heel gewoon, maar de winkels boden bijna uitsluitend single malts aan. John Walker merkte een gebrek aan smaakconsistentie op bij die single malts en schreef dit toe aan het feit dat hun smaak van fles tot fles kon veranderen, afhankelijk van een hele reeks variabelen tijdens de productie. Als reactie daarop begon hij single malts te mengen om een consistenter kwaliteitsniveau te bereiken. Zijn plan werkte als een tierelier en Walker's Kilmarnock Whiskey werd een enorme hit onder de lokale bevolking.
Spring vooruit naar 1857. John Walker overlijdt en laat zijn succesvolle bedrijf in handen van zoon Alexander. De wereld was nu een andere plaats. De industriële revolutie had wegen geopend tussen verschillende regio's en markten over de hele wereld. Meer specifiek had Kilmarnock nu een trein die goederen naar de kust voerde. De goederen werden op schepen geladen en naar elke plaats gebracht die ze wilde kopen. Met andere woorden, kansen waren overal.
Alexander Walker hoorde de kans kloppen en verspilde niet veel tijd aan het gehoor geven aan de oproep. 1867 markeerde het debuut van Johnnie Walker's eerste commerciële blend: Old Highland Whisky. Net als zijn vader vóór hem, was Alexander ijverig, dus stimuleerde hij (d.w.z. kocht hij waarschijnlijk om) scheepskapiteins om de geest naar elke vrije uithoek van de wereld te brengen. Onnodig te zeggen dat het plan als een zonnetje werkte en de whisky populairder werd dan ooit tevoren.
Alexander zou een paar kenmerkende accenten op het merk aanbrengen voordat hij het doorgaf aan zijn eigen zonen, Alexander II en George. Alexander ontwierp bijvoorbeeld de vierkante glazen fles, die de algehele stevigheid verbeterde, zodat de fles niet zou breken tijdens die lange overzeese reizen. Het was ook Alexander die het schuine label introduceerde, waardoor zijn merk zich onderscheidde van de concurrentie.
Alexander II en George Walker hielden het momentum van hun vader en grootvader sterk. Ze zouden niet alleen blijven experimenteren met melanges en daarbij de kwaliteitslat hoger leggen, maar in 1909 namen ze twee beslissingen die alles zouden veranderen. De eerste was de onthulling van twee nieuwe uitdrukkingen die vernoemd waren naar de kleuren van hun labels. De tweede was het veranderen van hun logo van John Walker de kruidenier in dat van de Johnnie Walker, de 'Striding Man'. Bijgevolg werden Johnnie Walker Red Label en Black Label onmiddellijke game-changers en lanceerden ze het merk zelf in de stratosfeer.
Johnnie Walker is sindsdien in die stratosfeer gebleven. De naam alomtegenwoordig noemen zou een understatement zijn. Tussen hun verscheidenheid aan melanges en onvermoeibare marketing, is het merk meer dan enig ander Scotch whisky gaan betekenen, met de verkoop om het te laten zien. Je vindt Red en Black Label-flessen in vrijwel elke bar en slijterij ter wereld. Uitingen als Blue Label zijn de belichaming van sterke drank als symbolisch gebaar, en daardoor een favoriet onder corporate types die graag indruk willen maken door middel van genereuze cadeaus.
Momenteel eigendom van Diageo, opereerde Jonnie Walker tot 2012 vanuit Kilmarnock (dwz de plaats van herkomst). Sindsdien hebben ze hun deuren gesloten en verhuisd, een beweging die destijds nogal controversieel was, maar geen invloed lijkt te hebben verkoop of kwaliteit wat dat betreft. Na meer dan een eeuw van overheersing, behoudt Johnnie Walker zijn Kung Fu-greep op de industrie in het algemeen.
Proeverij Johnnie Walker Green Label
Onder de legendarische labels van Johnnie Walker is Green Label om de een of andere reden een vreemde eend in de bijt. Het was een van de meest recente uitdrukkingen die door het merk werden geïntroduceerd en bijna een van de meest kortstondige. In feite is Green Label een tijdje stopgezet en daarna weer tot leven gewekt. Zo'n manoeuvre heeft geleid tot veel discussies over "oud" versus "nieuw". Sommigen zeggen dat de nieuwere versie een beetje droger en/of pittiger is. Anderen zeggen dat het een heel ander beest is. Velen zijn het erover eens dat de verschillen miniem zijn. Anderen hebben het niet. Zo gaat het internet. Persoonlijk gesproken, ik heb ze nog nooit achter elkaar geprobeerd, dus ik zal geen oordeel vellen.
Ondanks zijn herrezen status, valt de populariteit van Green Label nog te bezien, althans in relatie tot de benchmarkuitingen van het merk. Qua prijs zit het precies tussen het Black Label en Gold Label in en voelt het als een perfecte keuze in het middensegment. Maar gezien wat Johnnie Walkers 'democratische' aantrekkingskracht zou kunnen noemen, is Green misschien niet zo populair als de andere uitspraken, omdat het gewoon niet het soort genuanceerde drinkers aantrekt dat nodig is om zijn eigen bestaan te verdienen. Daarom zullen de niet-kieskeurige types voor Black Label gaan omdat het betrouwbaar en betaalbaar is. De prestigieuze maar niet veeleisende types zullen voor Gold Label gaan omdat het exclusiever klinkt en al langer bestaat. En daar zit Green Label helemaal alleen, wachtend op de juiste erkenning. Slecht groen label.
Wat de redenen ook zijn, Johnnie Walker Green Label verdient meer liefde dan het krijgt. Het is tenslotte best lekker. Gemaakt van een blend van vier zeer gerenommeerde single malts (Talisker, Linkwood, Cragganmore en Caol Ila) die minimaal 15 jaar oud zijn, is Green Label in feite de beste van alle werelden. Het verwerkt een verscheidenheid aan smaken met een uitzonderlijke balans en verliest nooit zijn gladde rand of gemoute gerstessentie. De kleur is goudbruin of lichtbruin, bijna als appelsap. Natuurlijk is het uiteindelijk de smaak die telt. Hier is een uitsplitsing.
Neus:De neus opent met licht fruitige aroma's zoals appel of druif. Dat wordt snel gevolgd door tonen van gemoute gerst, suiker en eikenhout.
Smaak:Een mild rookelement wordt gecompenseerd door geroosterde granen, hout en een aangenaam vleugje zoetheid. Gemoute gerst is overal aanwezig, terwijl de textuur constant glad is, hoewel een beetje te droog om als romig of te rijk te worden aangemerkt.
Finish: De gemoute gerst hangt en wordt op het einde vergezeld door een beetje kruiden, eikenhout, turf en een ruime hint van chocolade en koffie. Er is in wezen geen hitte die niet op zijn minst gepaard gaat met een element van belonend karakter en smaak.
Nogmaals, wat Johnnie Walker Green Label 15 Year Old het beste doet, is het leveren van een gedurfde Scotch-smaak en het balanceren van perifere smaken met absolute aanleg. Het is bijna een proefles in je mond omdat het flirt met elementen die veel meer uitgesproken zijn in andere uitingen van andere merken. Ondertussen geven de zachte textuur en het aanhoudende element van gemoute gerst de geest een pure, klassieke gevoeligheid. Zo'n goed afgerond onderscheid maakt Johnnie Walker Green Label 15 Year Old Blended Scotch Whisky zowel een perfecte introductie tot Scotch whisky als een smakelijke oude vriend met nog een paar trucjes in petto. Verrukkelijk.
Bent u geabonneerd op Men Life Web Journal? Je kunt ons ook volgen op Facebook, Twitter, Instagram en YouTube.
