Gisteren werd mijn inbox overspoeld met een mengelmoes van krantenkoppen waarin (en niet voor de eerste keer) een goedkope fles whisky van de Aldi werd aangeboden als de beste ter wereld, en mijn bloed kookte (alweer, niet voor de eerste keer).
De koppen, oh de koppen: "ALDI EIGEN ETIKET WHISKEYS NAMED BEST IN WORLD" (de hoofdletters alleen al zijn genoeg om een redelijke man te doen huiveren), en "Aldi's $ 17 Whisky werd net uitgeroepen tot de beste ter wereld"… Deze uitspraken, terwijl uitstekend clickbaitvoer gewoon niet waar is.
Nu delaatste de keer dat we lucht kregen van Aldi's drank die een onderscheiding ontving, was het voor een rosé die een reeks medailles en onderscheidingen won (sommige met een valse reputatie, andere niet). Een eerste idee, om het door een professionele sommelier te laten beoordelen (en misschien andere wijnen van Aldi), veranderde in een dag vol proeverijen van zowat elk alcoholisch product dat de Duitse supermarktketen in de aanbieding had, wat we (gelukkig) filmden (er was weinig kans om veel te onthouden).
We hadden ook een whisky-expert mee voor de rit, en een komiek, want waarom niet?
En er waren ook enkele winnaars. Een fles Moezel van $ 7,99 bleek heerlijk te zijn, net als een shiraz van $ 12,99 van de Barossa. Ze verkopen ook een verdomd lekkere champagne voor een schone kreeft, die meer smaakte naar iets waarvoor je zou verwachten dat je driemaal de prijs zou betalen.
Maar ze verkopen ook VEEL rotzooi - wat overigens prima is, het is goedkope drank. Niemand verwacht dat het Lodewijk XIII zal zijn - en dit is de reden waarom deze voortdurende staat van dienst voor het winnen van prijs na prijs zo verbijsterend is.
Totdat je twee dingen nader bekijkt: de prijzen die ze daadwerkelijk winnen en de aard van die prijzen.
Ik zal beginnen met uw aandacht te vestigen op een artikel dat vorig jaar door ELLE is gepubliceerd, waarin de toenmalige recente overwinning van Aldi van maar liefst vijf prijzen werd geprezen. Hoewel het feitelijk van aard is, verdoezelt het terloops het feit dat de Melbourne International Spirits Competition 2021-2022, die het noemt als de bron voor deze onderscheidingen, niet bepaald de Walkleys van de drankindustrie is.
In feite, een snelle blik op de resultatenpagina en het zou je vergeven zijn te denken dat de prijscategorieën zelf terloops zijn gemaakt toen de (betaalde) inzendingen binnenkwamen voor obscure merken. Er zijn volledig aparte categorieën voor Germany Gin of the Year, Germany Likeur Distillery of the Year, Germany Rum of the Year en Germany Vodka of the Year, maar geen enkele voor Gin of the Year. Of Tequila van het Jaar. Of zelfs Scotch van het Jaar. Moet ik je eraan herinneren dat dit de MELBOURNE International Spirits Competition is, een wedstrijd die minder dan 190 inzendingen ontving en niets van een grote distilleerder? Er is schijnbaar, en heel handig, een speciale categorie voor elke inzending.
Waaronder Australia Cream Likeur of the Year.
jammie.
Aldi's Highland Black, de 8 jaar oude blend die opnieuw geprezen is als de GOAT door elke digitale outlet van hier tot aan de Hebriden, is echt een waardeloze whisky. Ik weet het, want ik heb een halve fles in de drankkast staan - een zeldzaamheid in die zin dat niets daar ooit langer dan drie dagen meegaat. Highland Black is nu de grens van een jaar gepasseerd.
Serieus, ik heb de afgelopen week dronken een halve fles Midori opgepoetst.
Chock-a-block met geurloze karamel E150a, die de iconische "pis"-kleur geeft die endemisch is voor alle whisky's die worstelen om een zinvolle tint te vinden na hun tijd doorgebracht in een vat met een derde vulling, alleen al het uiterlijk geeft de indruk van een waardeloze geest. Maar daar stopt het niet. Aceton en, in kleinere hoeveelheden, isoamylacetaat (nepbanaan) domineren de neus - dit verdwijnt helaas niet veel met lucht.
Het voorste gehemelte is hard en zelfs licht bitter. Er is enige poging gedaan om een geturfde invloed op te nemen, maar het smaakt meer alsof het door een asbak is gefilterd uit de speelkamer van Rooty Hill RSL. Er zit wat karamel en chocolade in, maar niet genoeg om een Fantale, laat staan een fles van 700 ml, smakelijk te maken.
De afdronk is helaas vrij lang - normaal gesproken een teken van kwaliteit, dat geef ik toe, maar hier slechts een trieste herinnering aan de vloeistof die je helaas over je tong hebt gerold.
Dat brengt ons bij het spervuur van slordige berichtgeving van deze week, waarin wordt beweerd dat deze whisky op de een of andere manier DE BESTE IN DE WERELD is.
Het scoorde dus goud bij de Spirits Business Scotch Whisky Masters Awards voor dit jaar, die vorige week werden aangekondigd. Dat deden drie anderen in diezelfde categorie alleen. En goud is niet eens de hoogste onderscheiding die dit specifieke, bekroonde lichaam uitdeelt - het worden de Scotch Whisky Masters Awards genoemd, omdat het beste resultaat is om door het panel als een "Master" te worden bestempeld. Niemand in die categorie kreeg de status "Master".
Maar er werden die dag nog 91 andere gouden medailles uitgereikt. In één categorie, "Blended - Standard", en ik zweer dat ik dit niet verzin, kreeg ELKE inzending goud. Alle zeven.
Blended - Standard is in principe hetzelfde als de deelnameprijzen die elk kind in groep 2 heeft gekregen.
Oh, en die jury? Geen enkele distilleerder, blender of gepensioneerde distilleerderijmanager onder hen (hoewel ze wel een assistent-barmanager, een whiskyblogger en een "whisky-influencer" bevatten, wat dat ook moge zijn).
Ik zou letterlijk deze zwendel van een prijzensysteem voor nog eens 900 woorden uit elkaar kunnen halen en poëtisch (of misschien afnemen) poëtisch blijven maken over de pure waardeloosheid van deze whisky, maar ik ga gewoon eindigen met twee punten.
Ten eerste is de goedkope whisky van Aldi, zoals ik heb aangetoond met een fractie van het beschikbare bewijs, vijverwater. En ik zeg dat met enige verontschuldiging aan vijverwater. Dat wil niet zeggen dat Aldi niet verdomd geweldig is voor al het andere, let wel. Die riesling is echt heerlijk - een klasse-act.
We hebben daar ooit ook een eenwieler van $ 60 voor ons kantoor gekocht, en hun goedkope koffiepads zijn bij uitstek.
En ten tweede, de volgende keer dat je een op clickbaity lijkend artikel ziet, opgepompt door een arme stagiair die 3000 woorden per dag schrijft voor minder dan een leefbaar loon, stuur ze dan dit. Omdat koppen zoals de bovengenoemde niet alleen lui zijn, ze zijn onverantwoordelijk. Ze kunnen gevolgen hebben. Serieuze gevolgen.
Ik bedoel verdomme… Iemand zou uiteindelijk deze vreselijke bloederige whisky kunnen drinken.
