In samenwerking met Pulsar.
De Bathurst 1000 heeft een lange weg afgelegd sinds een Vauxhall Cresta het eerste voertuig over de streep was tijdens het debuut van de race in 1960. Wat nu algemeen wordt beschouwd als het toppunt van Australian Motorsport, werd oorspronkelijk gehouden op Phillip Island en heette The Armstrong 500, verwijzend naar de afstand van 500 mijl. Verder waren de auto's niet gelijk gemaakt, dus werd de race verdeeld in vijf klassen op basis van motorvermogen. Alle teams moesten een manusje van alles zijn. Er waren geen pitcrews en alle mechanische problemen moesten door de coureur worden verholpen zonder hulp, met alleen het gereedschap dat bij de auto werd geleverd. De kicker? De eerste 100 mijl moesten worden afgelegd zonder te stoppen voor brandstof, olie of een chauffeurswissel.
De race werd drie opeenvolgende jaren op Phillip Island gehouden voordat hij een nieuw en permanent onderkomen vond op Mount Panorama. Het 6,2 kilometer lange circuit maakte Bathurst tot een toeristische bestemming en de immense populariteit van de race leidde ertoe dat de meeste autofabrikanten hun voertuigen betraden in een poging de berg te temmen. Succes op Mount Panorama garandeerde bijna het imago en de geloofwaardigheid op de Australische markt. De beginjaren werden gedomineerd door snelle en wendbare auto's, zoals de onwaarschijnlijke nieuwkomers, de Mini Cooper en Ford Cortina.
Snel vooruit naar 1967, waar Ford's 289 kubieke inch V8 Ford Falcon GT het einde betekende van kleine auto's die de race domineerden. De Falcon GT verlegde de grenzen met zijn V8-kracht, vooral op de lange rechte stukken. Het team van Harry Firth en Fred Gibson brak dat jaar uit het peloton en vestigde de Falcon GT als de nieuwe standaard in Australian Motor Racing. Holden liet dit niet liggen. Het jaar daarop introduceerde Holden zijn nieuwe wapen, de Monaro. Deze nieuwe coupé had een 327 kubieke inch V8 en leverde het nodige vermogen voor Holden om zijn eerste Bathurst-overwinning te behalen. En zo begon een van de felste rivaliteiten van Australië.
Deze rivaliteit bracht de meest eerbiedige muscle cars van Australië voort. Ford's Falcon GT en GTHO, Holden's Monaro en Torana, en Chrysler's Pacer en Charger-modellen werden bekend als de 'Bathurst Specials'. Deze auto's presteerden zo goed dat de afstand van 500 mijl elk jaar eerder werd bereikt, dus in 1973 werd de race verlengd tot 1000 km. Het mooie van deze muscle cars was dat ze allemaal te koop waren voor gewone Aussies en volledig straatlegaal waren. Ze pochten over kracht en prestaties en zagen er precies zo uit als degenen die respect verdienden op het circuit.
In 1969 ging de 24-jarige Peter Brock voor het eerst de berg op, een circuit dat hem tot een legende zou maken. In 1972 behaalde Brock zijn eerste overwinning met zijn Torana GTR XU-1, waarbij hij Allan Moffat afhield in zijn Phase-3 GT-HO Super Falcon. Brock won opnieuw in 75, voordat hij TWEE hattricks van overwinningen scoorde in 78-80, opnieuw in 82-84, plus nog een overwinning in 87. Tot op de dag van vandaag is geen enkele coureur in de buurt gekomen van het succes van Brock.
1985 was de eerste keer in 19 jaar dat de overwinning naar een voertuig ging dat geen Ford- of Holden-badge had. Tom Walkinshaw's V12-aangedreven XJ-S claimde Jaguars eerste en enige overwinning. Er waren nog een aantal tegenslagen voor Ford en Holden die de jaren negentig ingingen. 91 en 92 werden beide gewonnen door het team van Mark Scaife en Jim Richards in hun Nissan Skyline GT-R 32, de eerste Japanse auto die Bathurst won. De broers Geoff en David Brabham wonnen de race in 97 met hun BMW 320i en in 98 behaalde het team van Jim Richards en de Zweed Rickard Rydell een overwinning in hun Volvo S40. Sinds 1999 is de Bathurst 1000 een tweepaardsrace tussen Ford en Holden.
Het rulebook van de 'auto van de toekomst' creëerde in 2013 een nieuwe uitdaging, waarbij technische specificaties werden opgesteld om elke Supercar lichter, sneller en gelijk aan elk ander voertuig te maken. Dit opende de deur naar een nieuwe generatie concurrenten en voor het eerst sinds 98 hadden Ford en Holden meer concurrentie. Nissan keerde terug met vier Nissan Altima's gerund door Kelly Racing. Mercedes-Benz keerde terug via het Australische GT Championship-team Erebus Motorsport met zijn drie Mercedes-Benz E63 AMG's. Coureurs strijden nu om de Peter Brock Trophy die ter ere van hem is opgericht, hoewel de trofee sinds 2006 alleen in handen is van Ford- en Holden-teams.
Anno 2016 is de Bathurst 1000 populairder dan ooit. Het aantal mensen is nog nooit zo hoog geweest, met een totaal aantal dat tijdens de raceweek snel de 200.000 naderde. De Bathurst 1000 en V8 Supercars Championship bevinden zich alleen achter F1 en NASCAR in wereldwijde racepopulariteit. De sport wordt nu uitgezonden in 137 landen over de hele wereld en bereikt een potentieel van 500 miljoen huishoudens.
Mount Panorama zal dit weekend uitbarsten voor de Bathurst 2016 1000, de andere race die een natie stopt. 1000 km, 161 ronden, 32 coureurs, 16 auto's, 1 team om vereeuwigd te worden tussen de groten. Voor de racefanaten ga je naar de officiële Supercars-website waar Pulsar aftelt naar de grote race. Pulsar heeft ook een PU2083X Chronograph-uurwerk uitgebracht om hun samenwerking met het V8 Supercars Championship te vieren. Dit horloge in beperkte oplage heeft het Supercar-logo op de wijzerplaat, waardoor het de perfecte aanvulling is voor elke raceliefhebber die rondetijden wil bijhouden, want bij Bathurst is elke seconde een nieuwe uitdaging.
